حجازی که در کار خای قبلی نشان داده حرف هایی برای گفتن دارد که در نگاه حداقلی می تواند باب تفکر و گفت گوی انتقادی در باب سنت و مدرنیته را در سینمای ایران باز کند،در مرگ ماهی هم سعی می کند در بستری نو طرح همان مسائل جدی بپردازد.
به لحاظ داستانی و روایت می توان جدید ترین اثر حجازی را نسخه ی به روز شده ی فیلم مادر علی حاتمی دانست تا جایی که حتی در میان شخصیت های مرگ ماهی و مادر می شود تناظر یک به یک هم برقرار کرد ،فقط قرار است این بارهمه ی اجزا ی پیکر خانواده پس از مرگ مادر دور هم جمع شوند، مادری که وصیت کرده پس از مرگ 3 روز جسدش را در خانه نگه دارند و به کسی هم اطلاع ندهند.
به نظر می رسد سید روح الله حجازی در اثر جدید خود و در حالی که هم نویسنده و هم تهیه کننده و کارگردان است با استقلال بیشتر توانسته اثر بهتری ارائه دهد،روایت دقیق حجازی از طبقه ی متوسط شهری، نمایش سنجیده ی شکاف های بین نسلی در خانواده ها، از نقاط قوت کار حجازی ست.
حجازی کارگردان خوش ذوقی ست که سواد بصری خوبی دارد و این ظرافت و دقت در کار به روایت داستان هم کمک فراوانی کرده و یک مجموعه ی حسی خوب را خلق کرده و البته به برخی سکانس ها جلوه ی ویژه ای بخشیده، صحنه ی بوسیدن کف پای مادر توسط بهرام(علی مصفا) می تواند یکی از سکانس های تاریخی سینما ی ایران باشد.
احتمال باران اسیدی، روایت تنهایی روشنفکران
احتمال باران اسیدی در اولین نگاه به تنهایی انسان معاصر می پردازد. پیرمردی که در شمال زندگی می کند، ازدواج نکرده و حالا بعد از بازنشستگی و مرگ دوستان و همکارانش تنها مانده است. شاید مقصر اصلی خود او باشد که تشکیل خانواده نداده و اکنون تنهاست.
کارگردان ریتم فیلم را خاص یا متفاوت عنوان می کند اما در واقع فیلم داستان کوتاهی دارد و کارگردان با معطل کردن بیننده در نماهای طولانی و زاید سعی کرده تایم را پر کند و بعد آن را به پای ریتم خاص گداشته است. اگر فیلم را با دور تند هم ببینید چیزی از دانسته های شما از فیلم کم نمی کند، حقیقت این است که ریتم فیلم کند و خواب آور است مخصوصا برای سانس بعد از نهار!
کش دار بودن فیلم در نیمه ربع اول و آخر آن بسیار آزار دهنده است چه هنگام سکوت های عجیب و طولانی و نمایش ریز و جزیی کارهای پیرمرد، چه هنگامی که وسایل دوستش را از صاحبخانه می گوید و زیرپوش و شرت را به دوربین نشان میدهد چه انتهای فیلم که بعد از دیدن اوضاع رفیق سابقش در افق محو میشود و بارانی می بارد که حتی یک قطره از آن روی پالتوی پیرمرد نمی نشیند.
خوب درامدن بازی شمس لنگرودی در نقش پیرمرد تنها را نمی دانیم به پای تنهایی روشنفکران در جامعه و بازی نقش حقیقی اش بدانیم که در نشست خبری هم به این نکته اشاره داشت که از انزوا خسته شده ام و به او برای جلوی دوربین آوردن زندگی اش تبریک بگوییم یا به حساب بازیگری خوبش بگذاریم که قبل از انقلاب چند فیلم کوتاه بازی کرده و بعدا به فکر شاعری افتاده است. اما در هر صورت شمس لنگرودی نشان داد خیلی بهتر از شعرهایش بازی می کند و شاید پس از این بهتر باشد او را در رای بازیگری ببینیم تا شاعری.
نمایش فرعی برخی موضوعات و تکرار مکرر آن توسط کارگردان مانند ماجرای به مریخ رفتن و جای زندگی نبودن ایران آن قدر گل درشت درآمده که نیازی به نقد نیست اما به هرصورت باید از هیات داوران جشنواره فیلم فجر تشکر کرد که با انتخاب فیلم ضعیف باران اسیدی مانع به مریخ رفتن کارگردان شدند.
کارگردان سعی کرده در زمان محدود فیلم به هرچه انتقاد دارد، اشاره کند و متلکی بگوید از اشاره به فیسبوک و تعریض به گشت ارشاد و پارازیت ها، تا وضعیت موسیقی زیرزمینی و حضور برخی نظامی ها در فعالیتهای اقتصادی و تحریم ها و تمام مشکلات را واگو کند.
"احتمال باران اسیدی" تجربه ای کسل کننده از "بهتاش صناعی‌ها" بود. فیلمی که تلاش می کرد در کنار تضاد زندگی کسل کننده پیرمردی بازنشسته، طعنه هایی به موضوع حجاب و جریمه ی حجاب در نیروی انتظامی! ، فلج بودن اوضاع اقتصادی کشور ، ممنوعیت ماهواره ، ناامیدی نسل جوان ، مهاجرت به دلیل محدودیت ها ، آلودگی جوانان به موادمخدر و،قاچاقچی بودن سردار فلان و...داشته باشد و در نهایت نسخه ای که برای مخاطب می پیچد این است که بهتر است به مریخ برود تا زندکی کند!فیلمی که روایت ضعیفی در ابتدا و انتها دارد ،ریتم کند آغاز و پایان کار و ضعف مفرط در میزانسن و البته گل درشت بودن اعلام مواضع کار را به یک بیانیه ی سیاسی غیر جدی بدل کرده است.
تگرگ و آفتاب، عاشقانه ای وامدار از داش آکل به نام دفاع مقدس!
فیلم تگرگ و آفتاب به نام یک فیلم دفاع مقدسی ساخته شده ولی اقتباسی آزاد از رمان داش آکل صادق هدایت است. داستان رزمنده ای که وقتی از جبهه به مرخصی می آید می فهمد صاحبانش حاج مرتضی فوت کرده و وصیت کرده تا او کارهایش را سروسامان بدهد و در این بین دلداده دختر حاج مرتضی می شود. اما خواستگاری از او را خلاف مرام و معرفت می داند پس به جبهه بر می گردد و شهید می شود.
فیلم هرچند به عنوان یک اثر دفاع مقدسی ساخته شده ولی صحنه های جبهه آن ضعیف ترین صحنه های فیلم است. آنجا که رزمنده ها پشت سر هم این بیت را می خوانند که هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله هرکه دارد به سرش شور و نوا بسم الله ولی به طرز احمقانه ای شعر را این طور می گویند که هر که دارد هوس شور و نوا! و مدام آن را تکرار می کنند یعنی کارگردان در پیش تولید یک سرچ ساده هم نکرده تا شعر را دقیق استفاده کند.
صحنه های دفاع مقدسی فیلم اگر حذف شود اتفاقی نمی افتد و داستان به قوت خود یک داستان عشقی دهه شصتی است، اما انگار فارابی اصرار داشته در کارنامه تولیدات خود یک اثر دفاع مقدسی بگذارد.
روایت فیلم بدون تنش و اتفاق خاصی تعریف می شود واساسا هیچ گره ای در کار دیده نمی شود واین موجب شده است "تگرگ و آفتاب" بیشتر تداعی یک تله فیلم سفارشی کند تا یک فیلم سینمایی.
شکاف، داستان تلخ طلاق و کنایه به حضانت پدر
زن جوان لایه ای در رحم دارد و دکتر به او می گوید باید تغییری در فضای رحم ایجاد شود و باید بچه دار شود، در همین حین دوست زن با یک پسر هفت ساله از همسرش جدا می شود. زن و مرد عزمی برای بچه دار شدن ندارند و تصمیمی در این مورد نگرفته اند.
ایلیا در استخر در حال غرق شدن است که فرهاد او را نجات می دهد. ایلیا عفونت ریه میگیرد بر اثر خوردن آب و مادرش به همین دلیل دنبال گرفتن حضانت از پدر است اما فرهاد رای به شهادت نمی شود. در نهایت ایلیا بر اثر عفونت می میرد و دکتر به زوج دیگر می گوید یا باید رحم خارج شود و یا بچه دار شوند.
شکاف سعی کرده شکاف اجتماعی طلاق را نمایش دهد ولی تلخی فیلم بیش از حد است و اما کورسو ی امیدی هم در انتها برای مخاطب باز نمی شود.
